Algemeen

Yirmibirinci yüzyılın başında bir insanlık dramı yaşanıyor. Doğu Türkistan yanıyor… Kan ağlıyor… Urimçi’den ve Almatı’dan gelen haberler, insanın içini alt üst ediyor. Modern dünyanın gözleri önünde, bir milyondan fazla Müslüman hapisanelerde, kamplarda tutuluyor. İşkencelere maruz kalıyorlar. Sorgusuz sualsiz tutuklanıyorlar. Bunların ezici çoğunluğu Uygur Türkleri. Kazaklar ve diğer Türk boyları da var zulüm görenler arasında. Çin, […]

Üç hafta önce, bu sütunlarda, “Amsterdam’da Türk ve Arap Edebiyatı Programları” konulu bir yorum yayınlamıştık. Yazının bir bölümünde de, Arap Edebiyatı Programı izlenimlerine yer vermiştim. Yazımın son paragrafında ise, Araplar’ın kültür diplomasisinde bizi geçtiğini belirtmiştim. Bunun üzerine yoğun yorumlar aldım ve “Bir dokun bin ah işit” başlıklı ikinci bir yazı yayınlamak durumunda kalmıştım. Bu hafta,

Kış mevsimi geldi. Havalar erken kararıyor. Bazı günler, güneş doğmayınca insanın ruhu sıkılıyor adeta. Gündüz evlerde ve işyerlerinde ışıkların yanması sanki her an akşam ve geceymiş gibi bir his veriyor insana. Avrupa’nın her sokağı ışıklandırılıyor. Yılbaşına hazırlık yapılıyor. Ama bütün bunlar, insanın yalnızlığını gideremiyor. Bireyin, alabildiğine öne çıktığı, kutsallaştığı neoliberal çağımızda yalnızlığa çare bulunamıyor. ‘Yalnızlık’

Amsterdam’da günlerdir sağanak yağmur yağıyor. Cuma’dan başladı mübarek. Hafta sonu da, yer yer güneş açsa da yağmur devam etti. Tam Cuma Namazı çıkışıydı ki, biz de yağmura tutulduk. Yanımızda olan meşhur Efsane lakaplı dostumuz, ‘Berekete bak bareteke’ diye bağırdı. “Gelin, dışarıda ıslanacağımıza, caminin lokalinde oturup hem çay içelim hem de sohbet edelim” dedi Efsane. Anladım